KOMPUTADZOO.

Rozen verwelken, bloemen vergaan maar KOMPUTADZOO blijft altijd bestaan.

Tenminste, het begint er wel op te lijken. Ik weet niet of we het aan een masochistische onderstroom in de redactie moeten wijten dan wel aan het besef dat de 'schone letteren' meer dan ooit gesteund moeten worden nu we een ex-functionaris van de HEMA aan het hoofd schijnen te krijgen, maar KOMPUTADZOO is weer very much alive en het kicking hoort daar nu eenmaal onverbrekelijk bij.

Misschien is het op deze plaats wel 'vere dignum et justum', waarlijk passend en rechtvaardig (ik ben ook misdienaar geweest) om de naam van deze column nog eens te verdietsen. 'KOMPUTADZOO' is een grieks werkwoord en het betekent zoveel als 'zich idioot aanstellen'. Toen ik in een grijs verleden eens de etymologie van het woord 'computer' wilde uitzoeken, stond dit woord net voor het woord KOMPUTAOO, wat 'rekenen' betekent, en ik wist het toen al heel zeker: dat kon geen toeval zijn.

Na al deze maanden van schrijnende afwezigheid is de eerste vraag natuurlijk "Hoe staat het op de boerderij?" en ik kan U verzekeren dat we er geen gras over hebben laten groeien. Na een zeer vruchtbaar voorjaar mag ik me voorzitter noemen van twee honden, vijf kippen, een haan, twee kuikens, twaalf uiterst elegante krielkipjes en elf (11!) katten. Vooral die elf katten baren mij grote zorgen: zeven ervan zijn net zes weken oud, krioelen op zorgelijke wijze door de gang en terroriseren de rest van de levende have zoals alleen jonge katten dat kunnen.

De paarden zijn een hoofdstuk apart. Op zeven juni werden we verblijd met de geboorte van Bertje, een bont hengstje, en moeder Rosita is ondertussen alweer gedekt. Daarvoor hadden we een bevriende arabier laten opdraven (eentje op vier benen, natuurlijk) omdat Sensor, onze vos, de benodigde attributen indertijd heeft moeten afstaan. Helaas zijn ze vergeten hem dat te vertellen en toen hij 'zijn' merrie bediend zag door een vreemde snuiter, kwam hij zo ongeveer met de deur om zijn nek de stal uitzetten. Helaas zat ik op de KUB, maar mijn vrouw hield me telefonisch op de hoogte van de pogingen de twee heren uit elkaar te houden. Uit pure loyaliteit schopte Rosita haar minnaar vervolgens dwars de wei over, maar niet nadat ze in ruime mate van hem had geprofiteerd. Dus over elf maanden zal Bertje wel weer een broertje of zusje erbij krijgen...

Van de geboorte heb ik ook niet veel gemerkt. Een en ander speelde zich om negen uur 's avonds af, terwijl er net een paar mensen van de oudervereniging bij ons zaten te vergaderen. Die vielen dus met hun neus in de (na)geboorte. Het hoogtepunt heb ik overigens gemist omdat ik net aan de telefoon hing om de dierenarts te waarschuwen. Nou ja, vrouw en dochters hebben een en ander van nabij mogen savoureren en de zevenjarige Jannetje stelt sindsdien alle zwangere dames gerust met de mededeling: "een of twee perswee"en en het is gebeurd, hoor."

Het is verbazingwekkend hoeveel belangstelling er voor zo'n pasgeboren veulen is. Ik geloof niet dat er bij de geboorte van mijn dochters zoveel bezoek over de vloer, of liever over de wei is geweest. Dagenlang bewoog zich een constante processie op klompen naar de Elzenstraat, waar de boreling uitgebreid werd bewonderd en besproken. Naar goed-Brabantse zede met beide handen tot de ellebogen in de zakken gestoken. Dat verhinderde sommigen overigens niet om met een 'kromme errem' te komen, wat eveneens een goede Brabantse gewoonte is en het werd af en toe nog heel gezelling aan de rand van de wei.

En om het verhaal over de levende have af te sluiten: op 29 juli hebben we ook Jozef nog even deskundig geknipt en geschoren. Als verse doctorandus is hij toegetreden tot de op twee na hoogste levensvorm en als ik niet opschiet, promoveert hij nog eerder dan ik.

Maar wij hebben Dommels...

Paai.