Zal ik eens wat diepe gedachten rond kerst en de jaarwisseling ventileren? Of nee, laat ook maar. Diepe
gedachten brengen doorgaans alleen maar moeilijkheden, zeker wanneer ze van mij komen. Aan de andere
kant, de belangrijkste functie van een universiteit is in mijn ogen die van reservaat voor excentriekelingen
en dat schept verplichtingen. Vooruit dan maar.
Om te beginnen mogen we het Rekencentrum feliciteren dat eindelijk de beslissing heeft genomen om echte
'klonen' te gaan verkopen. En dat nadat een jaar of vijf, zes geleden de directeur nog zowat een rolberoerte
kreeg, omdat ik klonen voor de letterenfaculteit probeerde aan te schaffen. Ik herinner me zijn argumentatie
nog levendig: klonen mochten niet omdat het Rekencentrum dan teveel afwijkende onderdelen in voorraad
moest houden. En dan te bedenken dat de 'echte' computers, die van hem wel mochten, de Olivetti's M19,
M21 en M24 waren, waarvan letterlijk geen enkel onderdeel uitwisselbaar was op de 360K drives na, terwijl
de onderdelen van de Hermacs die wij hadden gekocht nu nog steeds in de meest uiteenlopende machines
zijn terug te vinden.... Nou ja, politiek is geen techniek, zullen we maar zeggen.
Wel stond ik direct op mijn achterste benen toen ik de naam van de leverancier hoorde. De PC-shop heeft
ooit kennis gehad aan een firma ESCON en dat was bepaald geen genoegen, om niet te zeggen dat het
een bende klungels was. Gelukkig heet deze leverancier niet ESCON maar ESCOM en men heeft mij bij
hoog en bij laag verzekerd dat het geen familie is.
Ook op ander gebied kan ik u goed nieuws brengen. Op dit ogenblik volg ik met een stel collega's een
cursus reanimeren, al is met name de hartmassage een zware opgave voor uw dienaar. In mijn jeugd was
het zwembad van Oisterwijk immers nog door een zware planken schutting verdeeld in een mannen- en een
vrouwenafdeling en ook tijdens mijn latere opvoeding bij de paters Augustijnen werd geen aandacht besteed
aan de vraag welk gezicht je moest trekken wanneer je een dame krachtig in de linkerborst moest grijpen
zonder eerst aan haar voorgesteld te zijn. Mijn eerste pogingen tot reanimatie werden dan ook gekenmerkt
door vier vingers en een duim, die zich vanaf het polsgewricht weer krampachtig probeerden terug te buigen
in de verticale stand om toch maar vooral elk verder lijfelijk contact te vermijden en ik weet zeker dat ik op
de eerste slachtoffers weinig, eh.... indruk heb gemaakt. Maar alles went en tegen de tijd dat de cursus is
afgesloten, zullen ook de vrouwelijke patiënten bij mij in goede handen zijn.
Een gelukkig nieuwjaar.
Paai
|
