Misschien is het politiek niet correct zoiets te zeggen, maar soms denk ik dat die
erfelijkheidstheorieen zo gek nog niet zijn. Geef een Hollander een schep in zijn
handen en wijs hem op een stuk ondergelopen land en je hebt geen kind meer aan hem.
En nu heb ik het niet over die beschamende vertoning in de Betuwe, waar een paar
gekken een half miljoen andere gekken de auto in wisten te kletsen,
maar over mijn eigen halve hectare in Waalre waar het water echt tot de
lippen (nou ja: tot de enkels) stond. Een heel weekeinde ben ik bezig geweest als
een bever met aambeien, maar toen was het meeste water wel weer van mijn grond
verdreven en tot mijn stomme verbazing was het van zaterdagochtend opeens
zondagmiddag geworden zonder dat ik aan iets anders had gedacht dan aan geultjes,
greppeltjes en sloten. Tien jaar jonger ben ik ervan geworden, al klaagde
mijn vrouw dat ik met laarzen aan de bedstede had bestegen.
Gisteren hoorde ik aangaande de Betuweramp dat het bedrag dat goedgelovige Hollanders en buitenlanders
uit de zak was geklopt, nu al veel en veel hoger blijkt te zijn dan de werkelijk
geleden schade en dan gaat het kabinet dat nog verdubbelen ook! Volgens mij zitten
regering en media vol met in Tilburg afgestudeerde economen -
zo'n totale obsessie voor geld, geld, geld moet welhaast wetenschappelijk
zijn: ik kan er niets anders meer van maken. En van Holland's nationale rampenzangeres
Ruth Weet-ik-veel krijg ik helemaal zoooo'n sik!
Keesje, de grote witte ganzerik,
kan er zich niet zo druk om maken. Al dat water en die modder op het terrein vindt
hij eigenlijk best leuk en terwijl ik in mijn laarzen door de modder bagger, volgt
hij me belangstellend. Steeds als ik stil blijf staan om iets waterbouwtechnisch te
doen komt hij vlak naast me staan, neemt de verrichtingen in ogenschouw en laat dan
een goedkeurend gegak horen. Dat honoreer ik dan door hem over zijn borst te aaien,
wat ganzen naar verluidt prettig vinden, hoewel hij er een gezicht bij trekt als
een pater in een homokroeg. Zijn vrouw Kaatje heeft echter de pest aan me en die
staat dan ook altijd vanaf een eerbiedige afstand woedend te schelden.
Waarschijnlijk vindt ze me geen passend gezelschap. Daar heeft ze dan groot gelijk
in, want de aandacht waarmee mijn vrouw en ik het bouwen van haar nest volgen is
vooral culinair geïnspireerd.
Al met al gaat het goed in Waalre en zolang ik
er maar voor zorg dat ik 's avonds de krant niet al te secuur lees en het acht-uur
journaal weet te vermijden, blijft het ook wel goed gaan. Maar als ik te lang doe
over het NRC slaat het chiliasme - of eigenlijk dichiliasme - opeens toe en krijg
ik grote goesting toch maar eens aan die ark te beginnen. En dan niet eens omdat
het maar blijft regenen.
Maar wel met een ereplaats voor Keesje en Kaatje natuurlijk.
Paai
|
