Het gezamenlijke boodschappen doen vervult in Huize Paijmans de functie van een
bijna dagelijks terugkerende huwelijksreis. Wat er vooral zo'n speciaal tintje aan
geeft, is het feit dat het zo ongeveer de enige activiteit is
die we kunnen uitvoeren zonder de al dan niet welkome attenties van honden,
katten, kippen, ganzen, pauwen en vooral paarden. Want als het aan mijn vrouw en
kinderen lag zou al dat gevederde en behaarde volk vrijelijk het huis, de slaapkamers
en desnoods de bedden in en uit marcheren. En ik trek de lijn bij katten en
honden in huis en niet meer dan twee of drie tegelijk. Daar staat dan weer tegenover
dat mijn vrouw mijn studeerkamer met zorg mijdt, wat te merken is aan de kniehoge
bedekking van de vloer met manuals, kopieën en, eh... gewoon rotzooi. Heel af
en toe, als ik mijn bureau echt niet meer terug kan vinden, gooi ik alle ramen
open en begin de troep naar buiten te kruien. Omdat de kruiwagens meestal in
gebruik zijn bij voornoemde vrouw en kinderen om hetzelfde te doen met de
paardenstront, is dit een gelegenheid die zich zelden voordoet, maar dat terzijde.
Onlangs werden zij echter op een onverwachte plaats met mijn helft van het
omniversum geconfronteerd, te weten bij de lokale groenteboer. Toen Xandra
namelijk iets bestelde met de onschuldige naam 'groene bloemkool' deed de
aflevering van het gevraagde mij in welhaast schuimbekkend enthousiasme ontsteken.
Voor wie nog nooit een groene bloemkool heeft gezien: deze groente is niet alleen
groen, maar vertoont een vormgeving die de beroemde graficus Escher tot eer
zou hebben gestrekt. Het gebodene heeft een spitse kegelvorm, maar die kegel is
op zijn beurt samengesteld uit vele kleine, op de grootte na volkomen identieke
kegeltjes en die zijn op hun beurt weer samengesteld uit... kortom: Fractals! en
Recursie! en Fibbonacci! Ter plekke begon ik aan een uitgebreid college over
Mandelbrot, iteraties en recursiediepten en terwijl de winkelmeisjes
angstig samendromden in een hoek van de groentezaak en andere klanten onopvallend
het pand begonnen te verlaten, loodste mijn vrouw me met sussende woordjes naar
buiten.
Het avondeten was die dag een gebeurtenis. Door zuiver (w)etenschappelijke
nieuwsgierigheid gedreven werden de kegeltjes van de ondertussen gekookte groene
bloemkool onder luid `oooh!' en `aaah!' van mijn dochters
verder ontleed, hoewel hun enthousiasme eerder werd ingegeven door de
unieke gelegenheid met hun eten te spelen zonder dat ze op hun ziel kregen.
En mijn vrouw heeft zich heilig voorgenomen nieuwe groenten eerst zelf te
inspecteren voordat ze in een opwelling worden aangeschaft.
Paai
|
