Het is met enige schroom - with some misgivings, zouden de Engelsen zeggen - dat ik U dit keer voorga in de eerste Komputadzoo die uitsluitend elektronisch zal verschijnen. Want het hoogste levensdoel van de columnist is kankeren en sinds de introductie van de nieuwsgroepen is kankeren niet meer het exclusieve voorrecht van hen die vriendjes bij een redactie hebben, maar kan iedere dorpsidioot in kub.misc zijn gang gaan. Alleen heet het dan geen 'kankeren', maar 'flamen' en het scherm verspreidt doorgaans ook niet de ophitsende geur van drukinkt en nieuw papier waar de echte columnist zijn bevrediging uit haalt als zijn toetsenbord vruchten na enkele weken in de postbakjes vallen.

Aan de andere kant: de prachtige zwartleren outfit waarin ik laatst ons' Rebecca op de tweede verdieping van het rekencentrum zag rondlopen, was dan wel niet van drukinkt, maar het maakte wel veel goed, dus buigt uw dienaar zich weer welgemoed over het toetsenbord, querens quem devorareret, zoekende wie hij verslinden zal. Want hij is misdienaar geweest in de tijd dat de wereld nog jong was en de heilige Mis nog in het latijn werd opgedragen en er is vast wel ergens iets of iemand die zijn misnoegen heeft opgewekt. En in een democratische samenleving als de onze geldt geen censuur vooraf, behoudens ieders verantwoordelijkheid voor de wet en dat is een groot goed.

Hoewel... kent U Berthold Brecht? De grote anti-fascist en dichter, de auteur van de wereldberoemde 'driestuiversopera'? Nee? Ja natuurlijk kent U die en anders wel het nummer 'Mackie Messer' beter bekend onder de engelse titel 'Jack the Knife'. Daarin zingt men op een gegeven ogenblik (verontschuldigt U mij even eventuele spelfouten, het gaat snel, snel uit het blote hoofd);

Und die einen sind im Dunkel
und die anderen sind im Licht
Doch man sieht nur die im Lichte
Die im Dunkel sieht man nicht.

Maar onze Bert heeft hier een schot voor open doel laten liggen. Als *ik* deze regels had moeten schrijven had er gestaan:

Doch man sieht nur die im Dunkel
die im Lichte sieht man nicht...

Voelt U wel? En daarom besluit ik met een andere strofe uit deze opera, uit het lied 'Seerauber Jenny', de sloof, de verschoppeling, het armoedige volksvrouwtje dat zich afbeult voor de rijken en die droomt over wat er zal gebeuren als eindelijk haar fantasieschip, het 'Schiff mit acht Segel und mit fünfzig Kanonen' de haven in zal varen:

Und an diesem Abend wird es still sein am Hafen
Wenn man fragt wer wohl sterben muss
Und dan werden Sie mich sagen hören - "Alle"
Und wenn dann der Kopf fält sag' ich - "Hopla"