Beminde gelovigen.
Het is met enige schroom - with some misgivings, zouden de
Engelsen zeggen - dat ik U dit keer voorga in de eerste
Komputadzoo die uitsluitend elektronisch zal verschijnen.
Want het hoogste levensdoel van de columnist is kankeren en
sinds de introductie van de nieuwsgroepen is kankeren niet
meer het exclusieve voorrecht van hen die vriendjes bij een
redactie hebben, maar kan iedere dorpsidioot in kub.misc
zijn gang gaan. Alleen heet het dan geen 'kankeren', maar
'flamen' en het scherm verspreidt doorgaans
ook niet de
ophitsende geur van drukinkt en nieuw papier waar de echte
columnist zijn bevrediging uit haalt als zijn toetsenbord
vruchten na enkele weken in de postbakjes vallen.
Aan de andere kant: de prachtige zwartleren outfit waarin
ik laatst ons' Rebecca op de tweede verdieping van het
rekencentrum zag rondlopen, was dan wel niet van drukinkt,
maar het maakte wel veel goed, dus buigt uw dienaar zich
weer welgemoed over het toetsenbord, querens quem devorareret,
zoekende wie hij verslinden zal. Want hij is misdienaar
geweest in de tijd dat de wereld nog jong was en de
heilige Mis nog in het latijn werd opgedragen en er is vast
wel ergens iets of iemand die zijn misnoegen heeft opgewekt.
En in een democratische
samenleving als de onze geldt geen censuur vooraf, behoudens ieders
verantwoordelijkheid voor de wet en dat is een groot goed.
Hoewel... kent U Berthold Brecht? De grote anti-fascist en dichter, de
auteur van de wereldberoemde 'driestuiversopera'? Nee? Ja natuurlijk
kent U die en anders wel het nummer 'Mackie Messer' beter bekend onder
de engelse titel 'Jack the Knife'. Daarin zingt men op een gegeven
ogenblik (verontschuldigt U mij even eventuele spelfouten, het gaat
snel, snel uit het blote hoofd);
Und die einen sind im Dunkel
und die anderen sind im Licht
Doch man sieht nur die im Lichte
Die im Dunkel sieht man nicht.
Maar onze Bert heeft hier een schot voor open doel laten liggen. Als
*ik* deze regels had moeten schrijven had er gestaan:
Doch man sieht nur die im Dunkel
die im Lichte sieht man nicht...
Voelt U wel? En daarom besluit ik met een andere strofe uit deze
opera, uit het lied 'Seerauber Jenny', de sloof, de verschoppeling,
het armoedige volksvrouwtje dat zich afbeult voor de rijken en die
droomt over wat er zal gebeuren als eindelijk haar fantasieschip, het
'Schiff mit acht Segel und mit fünfzig Kanonen' de haven in zal
varen:
Und an diesem Abend wird es still sein am Hafen
Wenn man fragt wer wohl sterben muss
Und dan werden Sie mich sagen hören - "Alle"
Und wenn dann der Kopf fält sag' ich - "Hopla"
|