In de papieren Kubit heeft altijd een foto van Kobus zaliger nagedachtenis mijn column gesierd. Kobus was mijn hond: ik had hem al in Amsterdam, lang voor ik mijn huidige vrouw leerde kennen en hoewel hij een jaar of vijf geleden onder een auto is gekomen, zal ik hem niet licht vergeten. Dus als ik over tien jaar nog eens oude Kubits doorblader zal ik hem weer tegenkomen en zeggen: "He, daar heb je Kobus...".

Om de een of andere reden is Kobus' foto tussen de papieren wal en het electronische schip geraakt dus moest ik uitzien naar een ander alter ego. En ziet: opeens stuurde een bewonderaarster me deze foto op, genomen tijdens het college "Computers voor eerstejaars", en zelf vond ik dat het wel leek. Vandaar.

Verder zijn de eerste dagen van oktober drukke dagen voor mij geweest. De levende have op de Elzenstraat is drie dagen uigebreid geweest met een vleugellamme kauw. Hoewel hij - of zij - met liefde werd omringd is het diertje na enige dagen overleden, tot mijn grote spijt overigens want de boeken van Konrad Lorenz heb ik altijd met plezier gelezen en een tamme kauw ontbrak nog aan de menagerie. En tot onze nog grotere spijt moesten we een paar dagen geleden besluiten dat de twee dertig meter hoge Italiaanse populieren die onze oprit sieren geveld moeten worden omdat ze van binnen zo waren verrot dat ze op een gegeven ogenblik zelf om zouden kunnen vallen. Het leven van de landman gaat niet over rozen.

Maar het gadeslaan van het Haagse politieke circus heeft weer tot diepe genoegdoening geleid. Het is immers heerlijk om je gelijk bevestigd te zien en in de tegenstelling tussen de twee uitersten Bolkestein en Muskens en de reacties van onze goed-gedresseerde politici daarop, werd maar weer eens bewezen dat dit paarse kabinet een kabinet van Regenten en hun Lakeien is. Regent Bolkenstein, die naar mijn oprechte gevoelen op overdrachtelijke wijze aan de dichtstbijzijnde lantaarnpaal had moeten worden opgeknoopt komt er af met een slap verhaal, op meesterlijke wijze door Max Pam in het NRC geparodieerd. En terwijl de lakeien van de Nederlandse politiek te schijterig zijn om Bolkestein eens flink de oren te wassen, vallen ze twee dagen later luidkeels scheldend over Bisschop Muskens heen, die in volledige overeenstemming met de Katholieke moraalleer uitdraagt dat men in gevallen van extreme armoede een brood mag stelen. Dat is heel grappig, want elke staat die er een leger op na houdt - dus ook de Nederlandse - staat ipso facto in extreme gevallen nog heel wat andere dingen toe dan alleen het stelen van brood. Voor het eerst sinds lange, lange jaren ben ik er dus weer trots op dat ik ooit nog eens Katholiek ben gedoopt.

En nu het hoogtepunt van deze week - en het is pas dinsdag! Zojuist duwde iemand me een slecht uitgevoerd stripverhaal onder mijn neus en sprak de gevleugelde woorden "Hoe vind je mijn nieuwe paspoort". Mijn God! Ik kon het eerst niet geloven. Een of andere voortijdig van het sanitaire porselein gerukte nitwit heeft bedacht dat de geschiedenis van Nederland op de pagina's van het nieuwe paspoort moest worden afgedrukt! In de kleurtjes van een beschimmelde zuurstok en dan de officiële versie zonder de slavenhandel, zonder de politionele acties en nog zo een paar dingen die met name in VVD-kringen niet zo goed vallen. Nu heb ik de vorm van het oude Nederlandse paspoort altijd de enige juiste gevonden: zonder enige versiering en in het zwart van de schande, het zwart van de schaamte dat onzinnige dingen als naties en paspoorten de wereld nog steeds in het goede en het slechte deel verdeelden. Dus zodra ik uw minister-president ben kunt u zich voorbereiden op ingrijpende veranderingen op dit gebied.