Een jaar of wat geleden deed ik hier relaas van de koelbloedige manier waarop ik vijf overtollige krielhaantjes uit de bomen schoot om geen andere reden dan dat ze inderdaad, eh, overtollig waren en ons bovendien veel te vroeg wakker kraaiden, want hun nestbomen bevonden zich recht voor ons slaapkamerraam. Inderdaad is het bij ons thuis mijn taak om als beul op te treden in alle gevallen dat er kip of konijn moet worden gegeten of om andere reden het doodvonnis over een van onze dieren is geveld en ik verricht dit bloederige werk zonder er een minuut minder om te slapen. Ook als er een paard naar de slager moet ben ik doorgaans de eerste die de duim omlaag steekt: bij de slager brengt zo'n beest toch nog gauw acht-, negenhonderd gulden op maar als het 's ochtends dood in de wei ligt kost dat je vierhonderd gulden voor je het kwijt bent en het geld groeit me niet op de rug.

Het zal U daarom verbazen dat ik doorgaans wel scrupules heb als het om zuivere euthanasie gaat. Natuurlijk: als er ergens een dier uitzichtsloos ligt te kreperen zal ik het afmaken. Wanneer het stomme beest echter nog de kracht heeft om er vandoor te gaan zal ik weigeren er om met bijl of buks een eind aan te maken. Zo was er afgelopen maand een krielhennetje met bevroren tenen en dat zag er inderdaad niet prettig uit: etterende stompjes waar eerst nog de tenen zaten en het beestje zelf zag er ook niet al te florissant uit en strompelde onbeholpen achter haar soortgenootjes aan. "Schiet haar toch af", zei mijn vrouw, "Je kunt haar zo niet laten lijden". Maar zolang iets nog weg kan kruipen maak ik het niet af, tenminste niet om zogenaamd medelijden.

Zo heb ik ook gemengde gevoelens als het probleem van menselijke euthanasie aan de orde komt. Om te beginnen peins ik er niet over om die beslissingen aan de Staat of zijn afgevaardigden over te laten: de dood van mij en de mijnen is niet iets dat ik wil laten regelen door een stel politieke necrofielen. Daarom moet euthanasie wat mij betreft ook gewoon als moord in de wet blijven: zou ik zelf ooit die beslissing moeten nemen dan is de maatschappelijke acceptatie daarvan gegarandeerd de minste van mijn zorgen en zelfs het vooruitzicht van een jarenlange gevangenisstraf zal dan weinig invloed op mijn beslissing hebben. Daarbij ben ik helemaal niet zo vrolijk over de combinatie van vergrijzing en die snel groeiende acceptatie van euthanasie: ondanks alle eerlijk gemeende goede bedoelingen denk ik dat de samenleving zich op een onbewust niveau aan het klaarmaken is om zich te ontdoen van overtollige en onproductieve elementen: niet zo heel erg verschillend dus van wat er zestig jaar geleden in Duitsland met de ongeneeslijk krankzinnigen gebeurde.

De laatste dagen dagen zie ik tot mijn genoegen dat het krielkippetje ook zonder tenen weer het hoogste woord voert in de kippenparade en dat haar plaats in de pikorde er niet onder heeft geleden.

Het had natuurlijk ook anders af kunnen lopen.