Ik heb altijd mijn bedenkingen gehad tegen de manier waarop we hier in
Nederland de jeugd proberen te wapenen tegen racisme en
fascisme. Zeker: goede bedoelingen te over, maar als je naar het
netto resultaat kijkt blijkt steeds weer dat men een fascist per
definitie ziet als iemand die zich minimaal op stevige laarzen voortbeweegt en
liefst een Duits accent bezigt en ook de strijd tegen het racisme
ontaardt soms in een karikatuur; het meest sappige voorbeeld is wel de
beruchte briefkaarten actie van een of andere disk-jockey, waarin
achter een voorgevel van van rechtvaardige verontwaardiging heel wat
onfrisse sentimenten de vrije loop werden gegeven.
Zelf heb ik het nooit zo op die specifieke vormen van anti-fascisme
gehad. Mijn ouders wonen al twintig jaar in Duitsland en het is
verbazingwekkend hoe hun buren op echte mensen lijken, zelfs al zijn
ze ouder dan zeventig en hebben ze een arm of been in Stalingrad laten
liggen.
De reden voor deze sombere overpeinzing is een nieuwe ster aan het
firmament van Internet en WWW die zich etaleert onder de naam
'Anti-Leraren-Netwerk'. Doel van de operatie: om leraren waar je een
hekel aan hebt voor lul te zetten, om hun eigen woorden maar te
gebruiken: een website waar iedereen de meest onzinnige
beschuldigingen en scheldpartijen tegen zijn of haar leraar mag
neerzetten, liefst met een foto van het slachtoffer.
Tot zover niks mis mee - waarom geen schoolkrantjes op Internet zou je
zeggen en wat heeft het eigenlijk met fascisme te maken? In geen
velden of wegen een laars te bekennen en slechts e'e'n leraar Duits in
het huidige rijtje.
Helaas. Centraal in het verhaal staat dat dit alles onder garantie van
anonimiteit gebeurt. Je mag dus zeggen en beweren wat je wilt, zonder
dat je ooit de verantwoording daarvoor op je hoeft te nemen.
Onze fixatie op een bepaalde uiterlijke vorm van het fascisme doet ons
voorbijgaan aan het feit dat fascisme niet alleen een staatsvorm is,
maar ook een mentaliteit. De mentaliteit van de schop in de rug, de
anonieme brief. De mentaliteit van gemakkelijke slachtoffers vinden om
zo het groepsgevoel te verstevigen - het samen in elkaar meppen van
het jongetje met de bril en hard weglopen als de meester
komt. Anoniemiteit, en van daaruit met alle macht proberen andere
mensen te beschadigen.
Als het Anti-Leraren Netwerk het lef had gehad om de eigen namen te
gebruiken was ik er schouderophalend aan voorbij gegaan:
schoolkrantjes interesseren me al lang niet meer en een pittig
conflict tussen scholieren en een leraar kan best wel nuttig zijn
voor beide partijen.
Maar anoniem? Op het Internet, ten aanschouwen van heel Nederland?
Nee. Nee, dank je.
Paai
Naschrift: uiteraard heb ik de webmaster van deze site een voorproefje
gegeven van de literaire hoogstandjes die zijn activiteiten bij mij
wakker maakten. Of het ermee te maken heeft weet ik niet, maar vanaf
die dag vermeldt hij zijn naam op de eerste webpagina en daarmee
vervalt het belangrijkste bezwaar dat ik tegen zijn WWW-site heb.
|
